Levenslange liefde voor de muziekweek

Als kind mocht ik in de paasvakantie naar muziekweek. Een vakantiekamp voor kinderen die van muziek maken hielden. Daar ging ik met mijn blokfluiten … best spannend!

Allemaal vreemde mensen om me heen en slapen op een slaapzaal. Er waren gezamenlijke activiteiten en er was ruimte om zelf in kleinere groepjes iets te doen. Dat orkest was wel erg leuk – een allegaartje van instrumenten, een blokfluit naast een saxofoon. Toch wist de leiding er altijd weer iets moois van te maken. We zongen in een koor en we leerden volksdansen. ’s Avonds werden wij door de leiding in slaap gezongen (tenminste, dat was de bedoeling). Dat was de ‘klassieke’ muziekweek. Op zaterdag werden wij weer opgehaald door onze ouders en de meesten van ons vielen in de auto als een blok in slaap. De dagen erna kon ik spontaan in huilen uitbarsten, zo’n heimwee had ik naar de muziekweek.

‘Lichte’ muziekweek

Ik begon te puberen, wilde mij afzetten tegen de ‘klassieke’ cultuur van mijn vader en stortte mij op de modernere muziek. Eerst op gitaar en toen al zingende verkende ik de popmuziek en later de jazz. Inmiddels was ook Stichting Huismuziek gestart met de ‘lichte muziekweek’. Dat wilde ik wel proberen. Het zou in Nieuwegein zijn, waar mijn vader aan de overkant woonde, dus mocht het niet bevallen dan kon ik zo naar ‘huis’. De aankomst was lekker rommelig. Er werden vast wat versterkers aangesloten en de eerste slagen op het drumstel klonken …
Binnen een paar minuten stond de politie op de stoep. Er waren meerdere klachten van geluidsoverlast binnen gekomen. We waren nog niet eens echt begonnen!

In allerijl werden we verhuisd – daar ging mijn vluchtroute! Gelukkig bleek het niet nodig, het werd een ontzettend leuke week. Wat een heerlijke muziek! Wat een geniale teksten werden er geschreven. En wat een mafkikkers had ik om me heen! Heel fijn, want eindelijk durfde ik dus ook de mafkikker te zijn die ik eigenlijk ben. Het in slaap zingen was voorbij, hier hadden we de wekdienst … veel belangrijker!

De mensen die hier leiding gaven deden dit op zo’n prettige en muzikale manier dat het mij inspireerde om Schoolmuziek te willen gaan studeren. Ik wilde dit ook kunnen, zo’n muziekweek leiden!

Voorbij

Ik ben nog een aantal keer naar zo’n geweldige week gegaan. De laatste keer was tijdens mijn studie, in 1991. Ik had de baritonsaxofoon van het Conservatorium geleend en stond achterin het orkest naast de bassist de baslijnen mee te blazen. Heerlijk vond ik dat! Ook hier was naast orkest, koor en dans weer ruimte voor eigen dingen. In alle uithoeken van het gebouw werden eigen stukjes voorbereid voor de bonte avond. Hele eigen nummers, of eigen teksten, vaak over de muziekweek, op bestaande nummers. Gekke acts en ontroerende stukjes. Alles kwam aan bod. Natuurlijk werd er veel te laat opgebleven, stiekem overgelopen van slaapzaal en er ontstonden vele prille liefdes.

Maar, na een week is het over! Voorbij! Hoe kan dat nou? Met een klein groepje gingen we dan nog maar even de stad in, muziek maken op straat en samen naar de film (vraag me niet waar hij over ging). De opnames van de bonte avonden en de foto’s werden gekoesterd. Ik herinner mij nog een reünie ergens bij Gouda in de buurt en ik heb nog opnames van een close harmony weekend in Utrecht.

Heimwee

Die muziekweek in 1991 werd mijn laatste … maar wat heb ik het gemist! Ik heb nog wel eens gezocht voor mijn dochters, maar ze bestaan niet meer. Ruim 20 jaar later kreeg ik op facebook ineens een uitnodiging voor een groep: Cursus Lichte Muziek met wat jaartallen. Die jaartallen klopte wel niet met de mijne, maar hier moest ik toch meer van weten. Eerst was het leuk wat herinneringen ophalen. Meer leden erbij zoeken (waar zijn mijn oude adreslijsten?) en foto’s van vroeger scannen en posten. Jaartallen werden aangepast zodat ook ik erbij hoorde. Maar toen werd het idee geboren om een reüni te organiseren! Een week of een weekend? Veel van ons hebben inmiddels banen en kinderen, maar een weekend moest toch lukken. Natuurlijk moest het in de Peppelhoeve te Putten. Dit was de laatste periode uit het bestaan van de lichte muziekweek de vaste locatie. Beheerder Evert was er nog steeds en reageerde enthousiast op ons verzoek.

Wordt vervolgd …

P.S. De foto’s zijn van zo lang geleden dat ik echt geen idee meer heb wie ze genomen heeft. Ik ga hier (vanzelfsprekend) gewoonlijk zeer zorgvuldig mee om. Mocht ik een foto van je gebruikt hebben en je hebt daar bezwaar tegen of wilt graag je naam erbij hebben staan, laat het met dan even weten.