Veel mensen kennen het gevoel. Zo rond je vijftigste begint het te borrelen. Sommigen noemen het een midlife crisis of het empty nest syndroom, maar ik noem het bij mijzelf liever gewoon een nieuwe fase in mijn leven. Ik was niet meer blij met wat ik deed, ik zocht andere wegen. Verdieping, meer betekenis. Ik trok me even terug, nam een sabbatical, ging reizen en luisterde naar wijze lessen van dezen en genen. Intussen dacht ik ook na, over welke kant ik op wilde met mijn fotografie. Ik wilde iets bijdragen in de wereld, iets waardevols meegeven aan mensen. Hoe doe je dat als fotograaf?

Vol bewondering keek ik naar mensen om me heen die prachtige documentaires maakten. Zoiets zou ik ook wel willen doen, maar buiten mijn langlopende project over Proskinitaria ontbrak het mij aan inspiratie. Afscheidsfotografie bleef ik belangrijk vinden, dat wel, maar ik ben nooit een mens geweest die zich maar met één ding tegelijk bezig hield. Uiteindelijk kwam ik er op uit dat ik anderen, die iets erg moois in de wereld proberen te zetten, wil helpen dit te verwezenlijken.

Zoveel mensen ontwikkelen initiatieven waarmee ze het leven van anderen aangenamer, zinvoller, gezonder proberen te maken. Maar deze mensen vinden het vaak moeilijk om op de foto te gaan, zij zijn liever niet ‘in the picture’. Daar wil ik bij helpen. En verder reis ik natuurlijk graag nog de wereld rond en leg ik daar mijn eigen herinneringen vast en ben ik begonnen aan een opleiding Traditionele Chinese Geneeswijzen. September 2021 begin ik met de acupunctuuropleiding.