Uitvaart met Tuna’s

De laatste keer dat ik oom Piet sprak was op de bruiloft van zijn zoon. Ik was daar naast gast ook fotografe, dus veel tijd om te praten had ik niet. Nu betreur ik dat, want Piet is overleden, en Piet was een bijzonder mens.

Het nieuwe ontgroenen

Piet leerde in zijn studententijd een spaanse muziektraditie kennen, de Tuna. Hij heeft deze traditie toen geïntroduceerd bij zijn studentenvereniging. Ontgroenen dat deed je niet door mensen door afval te laten kruipen, nee, de nieuwe studenten moesten een serenade gaan brengen. Geweldig vind ik dat!

Piet was dus de oprichter van de eerste Tuna van Nederland, en hij heeft de Tuna zo gepromoot dat er nu verschillende nederlandse groepen zijn waarvan er meerdere vertegenwoordigd waren op zijn uitvaart. Allemaal hebben ze gespeeld, in optocht door het dorp, door de zaal of rond de kist staand. Ontroerend en indrukwekkend. Van het veel gespeelde ‘Adios’ kon ik aan het einde van de dag grote delen meezingen.

Een kist vol afscheidsgroeten

Bij de kist stond een bakje met permanent markers in bonte kleuren. Iedereen werd uitgenodigd om een afscheidsgroet op de kist te schrijven. En wat stond die kist vol aan het einde van de dag!

Levensgenieter en trouwe vriend

Piet was een levensgenieter. Dat wilde hij ook terugzien op zijn uitvaart. Een prachtige taart bij de ontvangst van zijn Tuna. En bij het afscheid in het restaurant werd tussen alle speeches door gedronken op Piet. In de speeches kwam ook voorbij dat Piet van lekker eten en drinken hield en dat hij een trouwe vriend was. Dat werd ook duidelijk door het aantal aanwezigen. Er waren volop mensen die Piet al meer dan vijftig jaar kende, maar ook buren met wie Piet, hoe ziek hij op het laatst ook was, iedere week trouw koffie ging drinken.

Piet, het was een eer voor mij dat ik jouw uitvaart mocht vastleggen. Lieve (achter)neven en -nichten, veel sterkte. Jullie zullen hem missen.