De reüni
De zenuwen slaan toe. De datum nadert en ik twijfel. Pas ik wel in deze groep? Een goede vriend van me gaat niet, die vindt zichzelf te oud. Die reüni is voor de jonkies …
Ja maar, hoe zit het dan met “Je bent zo oud als je je voelt”? Er komen een heleboel mensen van na mijn tijd, maar er komen er ook een paar die ik wel ken. Tja, toen kwam de mail dat we nu toch echt moesten betalen! Er waren maar net genoeg deelnemers en de locatie moest vooraf betaald worden. Knoop in mijn maag, maar de knoop doorgehakt. Ik kan nu toch niet ineens zeggen dat ik toch niet kom.
Carpoolen
Er kwam een oproep, van een blinde deelnemer, of iemand toevallig langs zijn woonplaats reed. Ik dacht van wel, dus we belden met elkaar. Dan blijkt Putten niet in Brabant te liggen maar in Gelderland (topo was nooit mijn ding) en kom ik dus niet bij hem langs. Maar hij bracht me wel op een idee. De andere blinde deelnemer, die ik ook van vroeger kende, woont tegenwoordig in Amsterdam. Zij stelde mijn aanbod om haar op te halen zeer op prijs en ik vond het heerlijk om onderweg al lekker bij te kunnen kletsen.
Aankomst
Toen wij uit de auto stapten waren er al aardig wat mensen. Veel onbekende gezichten … handje, “Hoi, ik ben Freya” … maar ook een paar die ik om de hals vloog omdat het zo leuk was ze weer te zien … “Hé, Reinout, Barend, Rick!!” Langzaam loopt het vol en ik kijk vol verbazing toe hoe de ene versterker na de andere wordt uitgeladen. Een duidelijk verschil met vroeger … de gear is ook volwassen geworden! Wat is het leuk om te zien hoeveel mensen muziek als vak hebben gekozen of in ieder geval als serieuze hobby. Of het kan natuurlijk ook zijn dat alleen die mensen enthousiast genoeg waren om naar een reüni te komen.
We maken onze bedden op – joepie, weer slapen in stapelbedden! Gemengd slapen mag ook ineens, want er zijn een aantal deelnemers met elkaar getrouwd (of gaan hokken ofzo). We eten soep met broodjes en er wordt gevraagd of iemand één hapje soep voor Johanna wil bewaren, want die komt wat later. Zij blijkt wel iets meer dan één hapje nodig te hebben want ze eet tijdelijk voor twee.
Koor
’s Avonds meteen tijd voor ‘koor’. Reinout heeft een stuk gearrangeerd en de mensen met kinderen herkennen het al snel. Wel is te merken dat er meer instrumentalisten zijn dan zangers. Van blad lezen is echt een kunst en er wordt behoorlijk geworsteld met de verschillende partijen. Durf ik? Schoorvoetend steek ik over om even mee te zingen met de partij die wat moeite heeft. Uiteindelijk eindig ik tussen de bassen … ha ha ha, het bloed kruipt waar het niet gaan kan! Lekker doen, let it go, dat is ook de titel van het stuk. Natuurlijk kriebelt ook het fotografenbloed – ik deserteer dus regelmatig om op tafels te klimmen om foto’s te maken.
Naar bed, naar bed
Nou, nee dus! Eerst nog even lekker jammen … en kletsen … en fotoboeken kijken … en kletsen … en drinken … en kletsen … en kletsen … en toen was het ineens 4 uur. Oeps!! En ik had me opgegeven om de volgende ochtend de mensen wakker te zingen!
Wekdienst
Bij de lichte muziekweken hadden we geen slaapliedjes. Daar hadden we de wekdienst. Meestal was dit de leiding, maar ook zij bleven te laat op … dus soms moesten de deelnemers voor wekker spelen. Jaren geleden schreef ik, samen met Bas, een wektekst op ‘M’n tante d’r blouse’. Natuurlijk ging die tekst in mijn plakboek. Bas kon niet komen, die woont nu in Canada, maar die tekst kon wel uit het vet gehaald worden. Kwart voor acht ging mijn wekker … koffiezetapparaat aanzetten, sax pakken … en om acht uur stonden wij (ik kreeg gelukkig hulp) te zingen op de eerste slaapzaal.
WUP
De term was mij onbekend, maar onder de latere muziekwekers een fenomeen. De WUP (warming up) voor het ontbijt … maar wie gaat dat met ons doen? Rick speelt DJ met zijn autoradio en Caroline laat de groep rekken en strekken. Ik huppel weer rond met mijn camera en doe alleen de wijsvingeroefening mee.
Orkest
Dan is het zover … we gaan aan het eerste orkest stuk beginnen. Al jaren speel ik alleen met Sinterklaas op mijn saxofoon. De peuters vinden het geweldig wanneer ik de stoomboot nadoe, en 1 Sinterklaasliedje krijg ik er dan meestal ook nog wel uitgemoffeld. Wat ik nu voor mijn neus krijg is andere koek … eh … waarom moesten wij bij inschrijving opgeven welk niveau we speelden? Nou ja, de ‘leiding’ krijgt er niet voor betaald en die hebben dus ook maar even snel iets voorbereid. Toch heel fijn dat ze dat wilden doen! Bij het eerste loopje slaat mijn sax dicht, bij de tweede slaat hij over, en bij de derde liggen mijn vingers in de knoop. Wat een chaos! Gelukkig zit naast mij een ervaren saxofonist, die mij geduldig uitlegt waar ik mijn vingers moet zetten.
’s Middags hebben wij nog een keer orkest. Nieuw stuk, nieuwe dirigent, mag ik dan ook nieuwe lippen? Om saxofoon te kunnen spelen heb je embouchure nodig, dat is een chique woord voor lipspanning. Dat doe je met spieren, en die hebben training nodig. Wanneer je dus jaren niet meer gespeeld hebt dan zijn die spieren niet zoveel meer waard. Wat je dan doet? Bijten … om toch je riet onder controle te houden. Dat vonden mijn lippen niet zo leuk. Die lagen dus helemaal aan flarden. Dan probeer je dus iets minder hard te bijten – sorrie mensen dat ik zo vals speelde!
Tijdens de koorrepetitie zien wij een dikke BMW aankomen. Wat moet die hier nou? Dan wordt er aan de voordeur gerammeld, maar die zit op slot. Mijn mond valt open, want daar loopt iemand van het aller-, allereerste uur langs het raam – James! James is al mijn lichte muziekweken leiding geweest, een geweldig enthousiaste docent en multifunctioneel inzetbaar. Later nam zijn zoon het stokje van hem over. Ik holde naar buiten om hem te begroeten – Reinout en het koor in de steek latend. James blijft een paar uurtjes plakken, luistert naar de reptities en geniet van de verhalen. Ik maak van de gelegenheid gebruik om wat mooie foto’s van hem te maken terwijl anderen geboeid naar hem luisteren.
Oefenen
Vanavond is het al meteen zover. Waar je gewoonlijk bijna een hele week voor had moest nu in 1 dag voorbereid worden. De bonte avond. Iedereen mag (en wil) optreden. Sommige mensen krijgen het erg druk, omdat zij een onmisbaar instrument hebben. Mensen grijpen de kans om hun eigen creaties uit te voeren of ze gaan helemaal los op een nummer dat ze nooit durfden te zingen. Oude arrangementen worden tevoorschijn getoverd en nieuw leven ingeblazen (of gezongen). In alle hoeken en gaten van het gebouw wordt gerepeteerd.
Het diner
Eén van de aspecten die ik nooit heb leren waarderen op muziekweek was het eten. Niet dat ik het zelf beter zou kunnen hoor, voor zo’n grote groep koken, maar tot pap gekookte groenten en macaroni zijn gewoon niet mijn favorieten. Thuis koken wij ook met erg weinig zout, dan is het even wennen wanneer iemand daar anders over denkt. Mocht ik ooit zelf een muziekweek gaan organiseren dan ga ik dit stukje anders doen! Stevig volkoren brood, veel vers fruit en geen pakjes. Zeer waarschijnlijk dat die week er dus nooit komt *grin*.
Het is wel altijd erg gezellig aan tafel! En hoewel ik begon met muziekweken waar even de ‘aandacht’ werd gevraagd (de era halvarine) was de populairste kreet nu: “STAPELEN!!!”
Bonte avond
Het rooster hangt! Snel kijken wanneer wij aan de beurt zijn. Sommige mensen hebben hun mooie kleren aangetrokken, mooi fotovoer dus!
Het wordt een geweldig variabel programma waar hier en daar spontaan wat ingevoegd wordt. Van Lullaby tot “MOTHERFUCKER!!!”, het komt allemaal voorbij. Wij wilden ons close harmony stuk in het zwembad zingen, mooi met die galm, maar de deur zat al op slot. Dan maar in het trappenhuis bij de toiletten, daar galmt het ook lekker. Het publiek staat om ons heen en zit op de trap. Dit optreden inspireert nog twee anderen om hun eigen liedjes hier uit te voeren. Ontzettend mooie liedjes! De avond eindigt in een oneindige jamsessie. Voor 1 instrument helaas fataal, die bleek niet zo goed tegen bier te kunnen. Iemand zei later: “Drank maakt meer kapot dan je lief is”.
Vanavond besluit ik iets minder laat op te blijven, maar met zoveel gezelligheid en goede muziek wordt het toch weer twee uur voor ik in bed lig. Beneden spelen ze nog zachtjes door … echt nostalgie dit!
Wakker worden!
De volgende ochtend ben ik weer op tijd wakker. Gelukkig maar, want wanneer de wekdienst binnen komt ben ik snel genoeg om mijn camera op filmen te zetten. Mijn camera was nog niet helemaal wakker en geeft geen beeld (en ja, ik had de lensdop er wel afgehaald!) maar het geluid staat erop. Het was eigenlijk meer een slaapliedje. Een prachtig zacht liedje van Mark, met Marisa als tweede stem. Dit bleek de snooze, want even later komen zij weer langs met een wat pittiger nummer. Blijkbaar was mijn brein weer in slaap gesukkeld, want ik vergeet het op te nemen.
We WUPpen vanochtend onder leiding van de zwangere Johanna. Die beweegt met haar buik toch soepeler dan sommige heren in het gezelschap. De zon wordt begroet, terwijl ik de regen in loop om van buitenaf een foto te maken.
Opnames
Vandaag worden de orkest en koor opnames gemaakt. Tijdens de laatste repetities valt steeds meer op zijn plek. Ja, zelfs mijn saxofoon rifjes gaan steeds vaker goed! Bij koor is het maar goed dat ik bas zong, want na twee zulke korte nachten is mijn stem flink gezakt. Ook nu merken we dat de apparatuur volwassen is geworden. Peter heeft zeer professionele opname spullen bij zich – wat wij aan speelkwalitiet inleveren winnen we op dit terrein dus terug. Ik hoop dat bij het uitkomen van dit blog de compilatie met foto’s inmiddels op YouTube staat. Ja, hoor! Daar is in ieder geval de koor opname. En voordat jullie allemaal kritiek gaan leveren … bedenk dat we niet allemaal zangers zijn en dat we net de bonte nacht achter de rug hebben …
Vandaag (27 maart 2015) is ook de eerste orkest opname nog toegevoegd (met veel dank aan Reinout!) – en ja, die chaos aan het begin hoort erbij!
Heimwee & stuiteraardappels
Nog voordat we naar huis moeten slaat de heimwee al toe. Ik wandel met een oude vriend het bos in en we praten over vroeger en nu. We beloven contact te houden, hopelijk lukt dat ook. Natuurlijk wordt er een groepsfoto gemaakt. Daar wilde ik ook op, dus ik maakte een foto van de voorbereiding. We hebben nog één maaltijd samen. De beroemde stuiteraardappels waar ik het hele weekend al over gehoord had kwamen vanavond dan toch nog op tafel. Na het eten was het echt tijd om te gaan. Wat fijn dat ik onderweg nog lekker kon napraten met Fransje!
De roze wolk
De volgende dag zaten we massaal op facebook. Herinneringen werden nu alweer opgehaald. Mensen die niet konden komen werden bijgepraat. En iedereen zat met smart te wachten op foto’s, filmpjes en opnames. Ik werkte zo snel als ik kon om mijn foto’s online te zetten. Iedere lading zorgde voor een stortvloed aan ‘vind ik leuk’-s, dus geluid uit om niet gek te worden van de ‘ping, ping, ping’ geluiden. Nu, alweer bijna 2 weken na het begin van de reüni, kabbelt de roze wolk nog door. Iedere dag lijkt er toch wel weer iets nieuws op facebook te staan en wij wachten met smart op de facebookloze mensen om een account aan te maken.
Eén ding is zeker … er komt een vervolg!!